sobota, 17 czerwca 2017

RECENZJA - "Sekta z Wyspy Mgieł" Mariette Lindstein


















Nie minę się chyba z prawdą, gdy napiszę, że Skandynawowie uważani są za mistrzów kryminału. Larsson, Lackberg, Mankell,



Szwedzka wyspa, skąpana we mgle, która obrosła w mrożące krew w żyłach legendy i wyglądająca na niegroźną (a wręcz innowacyjną!) ideologia. Niewiele trzeba, by niemająca planu na życie młodziutka Sofia Bauman uległa czarowi Franza Oswalda, przywódcy sekty ViaTerra. Najpierw realizuje jego program, a później - pomimo początkowych oporów - przyjmuje ofertę pracy. Szybko jednak zauważa, że Oswald zachowuje się dziwnie, a to, czego wymaga od swoich pracowników na pewno nie jest normalne. Atmosfera się zagęszcza, a wraz z nią obawy Sofii, która postanawia opuścić wyspę, nim dojdzie do najgorszego.
Zapomina jednak o jednym.
Nikt nigdy nie opuścił ViaTerra.





"Sekta z Wyspy Mgieł" szumnie nazywana jest fenomenem na miarę Larssona (tak, dokładnie takie słowa krzyczą do nas z okładki) i mrożącym krew w żyłach thrillerem. W tym momencie powinnam chyba parsknąć śmiechem, bo ma to niewiele wspólnego z rzeczywistością. To naprawdę dobra powieść, mocna i momentami niepokojąca, ale w żadnym wypadku nie nazwałabym jej thrillerem (a tym bardziej takim, który zatrzymałby nam krążenie). Co zaś do porównania "Sekty..." do "Millenium" Larssona - aż tak bym się nie zapędzała ;)
To, co charakteryzuje skandynawską literaturę to bardzo trudny do przebrnięcia, toporny wręcz wstęp. Tak też jest w przypadku debiutu Lindstein. Jeśli jednak zaciśniemy zęby i będziemy brnąć dalej niczym buldożer, to natrafimy na kawałek całkiem niezłej literatury, którą czyta się w iście zawrotnym tempie.
Na samym początku lekko obawiałam się tych trudności w czytaniu - "Sekta z Wyspy Mgieł" jest bowiem oparta na autentycznych wydarzeniach, których to świadkiem (czy też raczej "uczestnikiem") była autorka. Obawiałam się stricte naukowego podejścia, poważnego dokumentu i treści pełnej psychoanalizy. Niebiosom niech będą dzięki, że Lindstein zdecydowała się pójść w zupełnie innym kierunku i mocno sfabularyzowała fakty, którymi dysponowała . Jej książka to nie psychologiczny bełkot, pełen wyobrażeń o tym, jak działa sekta; to prawdziwa relacja osoby z wewnątrz, świadectwo zmian w psychice i działań człowieka opętanego manią wielkości. Co do samego Oswalda - gwarantuję Wam, że drugiej tak szalonej, wywołującej raz litość, raz nienawiść postaci szybko nie znajdziecie.
Przez pierwsze sto stron bardzo (naprawdę BARDZO) przeszkadzały mi podrozdzialiki pisane kursywą, które to zastąpiły typowe retrospekcje, tak powszechnie używane w kryminałach czy thrillerach. Wiem, że miały one swój cel i z czasem zgrabnie wplatały się w całą historię, ale te początkowe były bardzo chaotyczne, nieudolne i jedyne, co robiły to... Dokładnie. Pieruńsko irytowały.
Większej liczby minusów nie zauważyłam ;)




Komu mogę polecić "Sektę z Wyspy Mgieł"? Na pewno wszystkim tym, którzy z zapamiętaniem zaczytują się w książkach opartych na faktach. Tym, którzy interesują się psychologią, ale niekoniecznie mają ochotę na noc spędzoną z akademickim podręcznikiem. Fanom Skandynawów (oczywiście! :) ) i wszystkim szukającym ciekawej lektury, która nie wyjmie im z życia więcej niż parę tylko dni.























Za możliwość przeczytania powieści serdecznie dziękuję wydawnictwu


19 komentarzy :

  1. Thank you for this thorough, extensive review that I somehow managed to get translated into english in parts. Yes, thank god that I decided to write fiction. Now young people in Sweden are reading my books without getting bored or feeling lectured to. And thank god for reviewers like you who take the time to digest, analyze a book and write a comprehensible review. Thank you!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. My pleasure.
      And thank you so much for your comment, it means a lot to me ;)

      Usuń
  2. Nie słyszałam o tej powieści. Lubię skandynawskie klimaty a dawno nie czytałam nic o sektach, więc może się skuszę ☺

    OdpowiedzUsuń
  3. Fakt Skandynawia ma swój klimat i pasuje on do kryminałów ;)
    https://justboooks.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  4. You are so welcome. And I love the picture you created on the top. That´s just the way I imagine arriving to Fog Island (Dimön)

    OdpowiedzUsuń
  5. Jeśli mam być szczera, nie czytałam nic skandynawskiego prócz Gaardera. A to jak wiadomo, nie jest gość od kryminałów i thrillerów, tak więc ta książka zapowiadała się ciekawie, ale mnie zawsze nudny początek odstrasza, nie umiem przez takie przebrnąć... ale muszę się tego nauczyć, może w końcu znajdę coś dobrego!
    http://sleepwithbook.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Poważnie, bo jest mnóstwo fantastycznych książek z ciężkim początkiem. Szkoda byłoby nie móc ich poznać ;)

      Usuń
  6. Nie miałam okazji czytać żadnej książki na faktach, brzmi intrygująco, chyba muszę przeczytać, zawsze to jakaś nutka zaciekawienia, że to się wydarzyło naprawdę i ktoś był tego świadkiem :)

    OdpowiedzUsuń
  7. Właściwie wiele zachęca mnie do sięgnięcia po tę książkę. Odstrasza mnie tylko fakt, że to skandynawska literatura, a ta jakoś mi nie leży?

    OdpowiedzUsuń
  8. Zawsze sobie powtarzam, że w końcu dam szansę Skandynawom, ale jakoś nadal nie idzie. Tutaj też chyba się nie skuszę, bo obawiam się, że jednak się nie odnajdę w tej historii. ;/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Poleciłabym trylogię Millenium Larssona (bo jest świetna), ale 3/4 pierwszej części (liczącej ile, z 900 stron? :D) jest naprawdę trudne do przebrnięcia.

      Usuń
  9. Mimo że mieszkam w Norwegii to jakoś mnie nie ciągnie do takich książek :D

    OdpowiedzUsuń

Każdy komentarz to kolejna cegiełka w tworzeniu tego bloga. To jak, pomożesz? ;)

Wykonała Ronnie